پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

رئیس سازمان مالیاتی کشور با شرکت در نشست هم اندیشی با نخبگان بیان داشت که امروز دو وظیفه مهم را به عنوان نظام مالیاتی برعهده داریم که باید به نتیجه برسانیم؛ نخستین وظیفه ما تامین مالی پایدار و غیر تورمی برای دولت است و دومین وظیفه نظام مالیاتی حفظ رضایت مردم می‌باشد. موضوعی که بنظر می‌رسد، سازمان امور مالیاتی در هر دو مورد درمانده شده است. مالیات ستانی به ضرب و زور فشار بر اقشار مبتنی بر سلیقه گرایی ممیز‌ها (اگر سند می‌خواهید حاضر به اثبات هستیم) پدر تولید و توسعه اقتصادی را درآورده است. شیوه مالیات ستانی هم نوبری است برای خودش. جناب رئیس سازمان، چقدر از فساد‌های مالی و اخلاقی ممیزان خبر دارند (انکار نکنید که رسوایتان می‌کنیم و کم کاری سنواتی تان را به دیوان، نظام‌های بازرسی و امنیتی کشور می‌کشیم). چرا یک شرکت کوچک برای انواع فرم‌های رنگارنگ شما باید مجبور به استخدام حسابدار شده و یکصد میلیون تومان خرج کند که مثلا به شما بیست میلیون تومان مالیات بدهد؟ چرا اولویت‌های وظیفه‌ای دستگاه تحت امرتان را فراموش کرده اید؟ آقای محترم، اهمال، قصور، تقصیر، ترک فعل سازمان تحت امر شما، کم کم در حال تبدیل شدن به عاملی بر ضد امنیت ملی است. چرا خودتان را به خواب خرگوشی زده اید؟ در زمان انتصاب تان، ده فرمان را برایتان ارسال کردیم. بنظر می‌رسد وقت حساب کشی قانونی از شما فرا رسیده است. یا بشکل کارآمدتر خدمات رسانی می‌کنی و انجام وظیفه با رویکرد اصلاح و تقویت سیستم تحت امرت را خواهی داشت، یا خودت را آماده پرداخت هزینه‌های قضایی، نظارتی و حتی امنیتی عملکردت بکن. گام دوم انقلاب، با مدیران اجرایی تعارف ندارد. سربسته عرض شد.

آموزش و پرورش موثر و تمدن ساز، برعکس رسالت ظاهری تعلیم محور خود، باید بشکل همزمان بر دو بعد تعلیم و تربیت (آموزش و پرورش)، تاکید داشته باشد. بخش پرورشی در وزارت آموزش و پرورش در اصطلاح به امور تربیتی مشهور است. حوزه ای که حداکثر کارکرد آن را در اردوی تفریحی و برگزاری مسابقات کتابخانی و تشکیل گروه سرود و نمایش مناسبتی، باید جستجو کرد. حتی برخی از کارشناسان پا را فراتر گذاشته و معتقدند که وزارت آموزش و پرورش ، فاقد توانمندی، نیروی صلاحیددار، محتوا و ساختار مناسب برای اجرای رسالت تربیتی خود است. انتقاداتی که حتی زمزمه انحلال امور تربیتی را در آموزش و پرورش ، سبب شده است. کتر محمدرضا سنگری در این باره معتقد است که انحلال امورتربیتی،فرش قرمز زیرپای۲۰۳۰ است. سوال اینجاست که با این پارادوکس بودن بشکلی ناکارامد و نبودن منجر به قطع بال دوم ، چه باید کرد؟ نه می توان ضرورت وجودی رسالت تربیتی آموزش و پرورش را نادیده گرفت و نه می توان ، در برابر این حجم ناکارآمدی های منجر به بدعملکردی و تخریب ، سکوت نمود.

رهبر انقلاب ضمن دیدار نوروزی با مسئولان و مدیران نظام به تبیین ابعاد گوناگون شعار سال پرداخته و بیان داشتند که یک تصوّری وجود دارد که اگر چنانچه مردم وارد عرصه‌ی اقتصاد بشوند، مدیریّت ها را به مردم بدهیم، این، دست دولت را می بندد، دست مسئولین دولتی را می بندد؛ این فکر درست نیست. وظایف باید تقسیم بشود بین مسئولین دولتی، مسئولین حکومتی [و مردم]. حالا دولتی که می گوییم، فقط دولت نیست، [بلکه] بخش های مختلف نیمه‌دولتی هم مثل دولتند؛ فرقی نمی کند. باید تفکیک قائل بشویم؛ یک وظایفی به عهده‌ی دولت است، یک وظایفی به عهده‌ی مردم است.راه‌های مشارکت باید به مردم نشان داده بشود. به نظر من، دولت و مجلس نیاز دارند به یک گروه زبده‌ی صاحب فکر و صاحب اندیشه که بنشینند اندیشه‌ورزی کنند، راه‌های مختلف مشارکت مردم را به مردم نشان بدهند. کارهای مشکلی است، امّا کاملاً عملی است که بتوانند حتّی با سرمایه‌های اندک وارد میدان مشارکت بشوند.

هجمه به پناهیان با توجه به سخنانش در خصوص شیوه حکومت داری پیامبر و حضرت علی و سخت بودن آن دو بزرگوار در امر اجرای دین با توجه به الفاظ نامناسبی که برای بیان منظور خود بکار برده بود، بشدت در حال اجرا است. منتقدین در چند دسته متاثر شدگان از سخنان اخیر پناهیان، منتقدین با سبقه قبلی، منتقدین بهره بردار از موقعیت، اقدام به نقد سخنان او در موضوعات مختلف می‌کنند. یکی از این موضوعات و حوزه‌ها روایت پناهیان درباره گرامی داشت سالگرد ۱۵ خرداد ۱۳۴۳ ارسال پیام توسط حضرت، اما از طریق آقای عراقی برای طیب رضایی است. پناهیان مدعی شده که در سال‌گرد ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ امام از شهید عراقی یا فردی دیگر می‌خواهد به ایران برود و از طیب حاج رضای (لات لوطی‌های ۲۸ مرداد که ۱۰ سال بعد به نهضت ۱۵ خرداد پیوسته و از شاه‌دوستی برگشته بود) بخواهد با راه‌اندازی دسته جات مراسم سالگرد شهدای ۱۵ خرداد ۱۳۴۳ را برگزار کند. در واقع از کسی که در ۱۱ آبان ۱۳۴۲ اعدام شده، بخواهند سالگرد شهدای ۱۵ خرداد ۱۳۴۳ را برگزار نماید؟ منتقدین می‌گویند که ماجرای ضدیت پناهیان و همفکران ایشان با اخلاق و مهربانی و اصولا هرچه که به مدارا و تساهل و تسامح مربوط می‌شود و ترویج خشونت، نقل امروز و دیروز نبوده و پروژه‌ای است که جناب پناهیان و دوستانشان سال‌هاست آن را کلید زده‌اند و بر اهل اشارت پوشیده نیست که قصد و غرض از چنین سخنانی چیست و سوداییان محال با طرح آن، چه غایتی در سر دارند. پناهیان به دنبال رواج تئوری قدرت خشن در سیاست و کسب قدرت به هر طریق ممکن از کانال دین می‌گردد و به‌قدری در این مسیر جدی است که دست به داستان‌سرایی و تحریف تاریخ هم می‌زند. فرقی هم نمی‌کند این تاریخ، تاریخ معاصر باشد یا تاریخ صدر اسلام. منتهی وقتی شخصی تاریخ معاصر را با این شجاعت و صراحت به رنگ دلخواه خودش درمی‌آورد تا نتیجه سیاسی مورد نظرش را به دیگران تحمیل کند، با تاریخ گذشته چه‌ها نخواهد کرد.

آمار تصادفات جاده ای در ایران خصوصا در تعطیلات نوروزی و پیک های مسافرتی به مرزهای فاجعه نزدیک است. آمار ۱۵ ساله تصادفات جاده ای کشور، معادل کل تلفات انسانی در جنگ تحمیلی بوده و آمار ضررهای مادی آن معادل ۷-۱۰ کل تولید ملی است. در فرآیند مقصریابی ، انگشت اتهام به سمت رانندگان پرخطر و رانندگی نامناسب قرار گرفته و پلیس راه و راهور، بشکلی عامدانه و غیرعامدانه ، چشم خود را بر شرایط غیراستاندارد خودروهای تولید داخل و وضعیت جاده ها ، می بندد و حتی در وضعیتی فاجعه بارتر بجای ایفای وظایف ذاتی خود در دو حوزه راهنمایی و رانندگی، بعضا خود را مشغول در جریمه کردن متخلفان نموده و شاید کیف هم کند. سوال اینجاست که چرا با وجود اتهاماتی نظیر قصور، تقصیر، ترک فعل و اهمال قابل اثبات در این نیرو ، دادستان نظامی و سازمان بازرسی کل کشور، سکوت در پیش گرفته و خاموش هستند؟ آیا یک جای کار نمی لنگد؟ ما این سوال را از شخص رئیس محترم قوه قضائیه جناب آقای محسنی ازه ای می پرسیم و انتظار داریم، کما فی السابق که عنایات خاصی به این رسانه داشته اند، پاسخگویی آشکار و بدور از هرگونه توجیه داشته باشند. ضمنا صراحتا عرض می شود که ارایه این نقد، در معنای نادیده گرفتن زحمات کادر فعال در پلیس راهنمایی و رانندگی نبوده و هیچ قصدی هم برای تضعیف جایگاه فرمانده جدید این نیرو وجود ندارد. چنانچه عقبه این پایگاه خبری بررسی شود مشخص می گردد که شدیدترین نقدها را متوجه سردار هادیانفر کردیم و در موقع خداحافظی ایشان از سمت قبلی، به احترام شان ایستادیم. تلاش برای تامین منافع ملی ، جای تعارف و مماشات برای هیچ مقامی باقی نمی گذارد.

بر اساس ادعای خبرگزاری تسنیم ، با گذشت حدود ۸ ماه از سرپرستی شاهرخ رمضان نژاد در حوزه وزارتی دفتر وزیر جهاد کشاورزی ( دفتر مهندس نیکبخت)که بنوعی از مهلت قانونی مجاز برای سرپرستی نیز بیشتر شده است، دو نهاد مهم نظارتی در داخل و خارج دولت که می بایست تاییدیه برای صدور حکم مدیر کلی وی را صادر می کردند، بنا به دلایلی با صدور این تاییدیه مخالفت کردند و با این وضعیت، هرچند احتمال جابجایی وی از این سمت وجود دارد.اما سوالی که باید از رئیس جمهور پرسید این است که مگر ما به حضرتعالی درخصوص انتصابات سفارشی و حمایت پشت پرده ای و همچنین فجایای خدای ناکرده نمک گیر شدن توسط برخی از حامیان تان، هشدار مستقیم نداده بودیم جناب رئیسی عزیز؟ مگر در خصوص آقای ساداتی نژاد ، پیوست امنیتی تقدیم حضور نکردیم . بیان نگردید که اگر ایشان بیایند،چه مخاطرات امنیتی بخش کشاورزی و کشور را تهدید خواهد کرد؟مگر سربسته در خصوص آقای نیکبخت( بشکل رسانه ای و غیرمستقیم) بیان نگردید که توصیه پذیری فاجعه زا خواهد بود و ایشان برای موفقیت نیاز به استفاده از توانمندی کلیه تیم های فعال در این حوزه را دارد؟ حال بفرمائید جناب شاهرخ رمضان نژاد با شناسنامه سیاسی اثبات شده چپ اصلاحاتی و اخلاق حرفه ای و شاید رنگین کمانی سیاسی (ارسال پیام تبریک برای وزرای چپ و راست) ، بر اساس کدام تخصص، شایستگی و صلاحیت ، عهده دار سمت خطیر دفتر وزارتی در جهادکشاورزی شده اند؟ واقعا باید خندید اگر بشنویم که ایشان توسط نهادهای نظارتی درون دولت و خارج از آن، تائید صلاحیت برای این پست شده باشند. حد اعلی توانمندی این فرد، لابی من و برقراری ارتباطات است. راست آزمایی و صحت سنجی شایعات و شنیده های مالی هم بماند برعهده دوستان امنیتی . آقای رئیسی، بخش کشاورزی جای تعارف نیست. دستور بفرمائید گزارشی از رشد اقتصادی بخش در سال 1402 ، گزارشی از حجم واردات ، گزارشی از سطح سخیف و کم اثر مداخلات در بحث توسعه منطقه ای و روستایی وظیفه مند به اجرا توسط جهادکشاورزی ، گزارشی از وضعیت توسعه کشاورزی کشور، تقدیم حضور گردد. سیاه نمایی نمی کنیم ولی با جماعت موثر مدیران شناسنامه دار و حرفه ای برای بخش مواجه نیستیم. ما بنا بر وظیفه شرعی،حرفه ای و سازمانی هشدار داده ایم. از سازمان محترم بازرسی کل کشور، مرکز پژوهش های مجلس، مرکز مطالعات راهبردی نهاد ریاست جمهوری و نهادهای فعال در حوزه حکمرانی تقاضا مندیم در شفاف سازی وضعیت بخش کشاورزی و تبیین مخاطرات و چالش های آن برای رئیس جمهور ، اقدام کنند. امید و خیری به سازمان برنامه و بودجه، کمیسیون کشاورزی مجلس و دیوان محاسبات در این خصوص نیست.

در مراسم افتتاح خدمات جدید بانک شهر در حوزه اتباع(کارت اتباع)، شاهد حضور سه نماینده محترم مجلس بودیم که حضورشان برای برخی از منتقدین و بخشی از افکار عمومی، جای اما و اگر فراوان داشته است. چرا که نه با خدماتی نوین مواجه بودیم و نه تحولی خاص در بانکی پیشرو مطرح می باشد؟ صحبت های مملو از تعارف و بعضا غلو آمیز برخی از این عزیزان نیز جای اما و اگرهای فراوان بر جای گذاشته است. آنهم در بانکی که وضعیت شش شاخص اصلی یعنی شاخص کفایت سرمایه، تسهیلات غیرجاری به کل تسهیلات، تسهیلات مشکوک‌الوصول به غیرجاری، تسهیلات اشخاص مرتبط به کل تسهیلات، تفاوت درآمد تسهیلات به هزینه سود سپرده و نسبت سود و زیان انباشته به سرمایه ،جای بحث دارد. دیگر نکته قابل تاکید اینکه، در راستای تامین منافع ملی و تقویت روند خدمات رسانی در بانک شهر و با توجه به بسته بودن فضای تعامل متقابل رسانه با بانک، اقدام به انتشار سلسله مسائلی مرتبط با این بانک با رویکرد نقد مشفقانه خواهد شد. امیدواریم که عزیزان ما در بانک شهر با اخلاقی صبورانه بر ما منت نهاده و حساسیت های لازم برای پاسخگویی به افکار عمومی را داشته و در صورت صحیح بودن نقدها، مطالبه گری ها، شفاف سازی ها و افشاگری ها ، اصلاحات لازم درون سازمانی را مبذول دارند.

بر اساس کیفرخواست ارائه‌شده در دادگاه، در این پرونده متهمان مجموعه‌ای را برای اعمال نفوذ بر پرونده‌های قضایی از جمله پرونده‌های کلان اقتصادی تشکیل می‌دادند و با سوء‌استفاده از افراد صاحب‌منصب، وجوهی دریافت می‌کردند. همچنین شواهد موجود در پرونده نشان می‌دهد حلقه اصلی این مجموعه فرزندان ذکور معاون اول دستگاه قضایی بوده که با همکاری فردی با نام اختصاری «ح-ی» و نیز افراد دیگری مانند امین اموال نامشروع، حسابدار و صراف پوششی تحت هدایت و مدیریت این سه نفر در این مجموعه به انجام افعال مجرمانه پرداخته‌اند.

سیداحسان قاضی‌زاده هاشمی، نماینده مجلس یازدهم مدعی شد، پیگیری پس گرفتن اموال بیت المال از دست کسانی که به نام مسئولیت، مال و ثروت عموم مردم را برای منافع خود به کار گرفته‌اند وظیفه اولیه مجلس تحول‌ خواه و همه مسئولان کشور است. مبنای عملکرد ما در دور آینده مجلس عمل به گفتمانی است که آن را آغاز کرده‌ایم، پاک باش و خدمتگزار.برخی از منتقدین بیان می دارند که این صحبت های قاضی زاده هاشمی بدلیل عدم اشاره به ظرفیت های قانونی ،عدم اشاره به شیوه همگرایی ساخت ها و نهادهای بازرسی و نظارتی ، عدم اشاره به گروه های هدف اولویت دار ، عدم اشاره به شیوه ها و تجارب داخلی و خارجی اجرایی کردن این صحبت، نوعی تعارف بوده و فاقد ضمانت اجرایی است.

محمدامین توکلی زاده معاون فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران از شناسایی خانوار‌های نیازمند در محلات و ارائه بسته‌های معیشتی به آن‌ها خبر داد. محرابی نماینده سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران نیز با بیان این‌که توزیع بسته‌های معیشتی میان افراد نیازمند زیر نظر سامانه «سمات» انجام می‌شود، تصریح کرد: تاکنون ۵۰۰۰ خانوار که زیر نظر هیچ کدام از نهاد‌های حمایتی نیستند شناسایی شده و در نظر داریم بسته ارزاق ماه رمضان را تا سقف دو میلیون تومان با محوریت مساجد میان این افراد توزیع کنیم و .... سوال اینجاست که چرا این حمایت‌ها از طریق بهزیستی و کمیته امداد نباید انجام شود؟ چرا شهرداری تهران، کمیته امداد و بهزیستی را بعنوان مسئول به مشارکت نمی‌گیرد؟ بدون تعارف عرض می‌شود که متاسفانه ممکن است نادانی بعضی‌ها در همین سردرگم سازی‌ها و توجیهات باشد و با تعدد راه‌ها و گروه‌های هدف، تشفیعی دهنده امیال و منافع خود باشند. آقای توکلی زاده خوب می‌دانند از چه چیز‌هایی صحبت می‌کنیم. اما هشدار می‌دهیم که پولش به کسی خیر نرسانده است.

فرشاد مومنی، اقتصاددان و رئیس موسسه دین و اقتصاد در نشست دانایی و توسعه و رونمایی از کتاب اندیشه بی‌خانمان می‌گوید که در واقع همه چیز در جامعه ما دفرمه و از ریخت افتاده است. حال سوال این است که چرا چنین اتفاقی رخ داده است. پاسخ مشخص است، زیرا این امر در کادر نظام حیات جمعی دیده نشده یا نخواسته که دیده بشود. در چنین شرایطی سیاستگذاری اقتصادی ما شبیه انتخابات برگزار کردن ما می‌شود. به همبن دلیل رضاقلی دغدغه دارد که چرا این علوم کارکرد ندارند. این به این معنا نیست که اصحاب علم درک ندارند که چه اتفاقی رخ داده است بلکه آنچنان هویت جمعی پیدا نمی‌کند که اثربخشی داشته باشد. اگر حکومت بخواهد رابطه خود با مردم را در استاندارد ۲۷۰ سال پیش نگه دارد نمی‌توان دانش‌بنیان شد، این را رضاقلی در کتاب سراب گرایی صنعتی در جامعه قبایلی ایران و ضرورت در مرکزیت قرار گرفتن علم و فناوری در توسعه، بیان کرده بود. دوستانی که به نسل من می‌گویند که تو هم آن زمان انقلاب بودی پس باید عذرخواهی کنید به آن‌ها توصیه می‌کنم که کتاب تاریخ بی خردی خانم باربارا تاکمن را بخوانند. در این کتاب، پنج نفطه عطف تاریخ بشر را بررسی کرده و تصریح دارد که عادی‌ترین انسان‌های تاریخ، واقعیت را درک می‌کردند، اما در ساختار قدرت حاکمان موضوعات دم دستی ساده را درک نکرده بودند. فردی عذرخواهی بکند با نکند بیشتر سطح فهم خود را از پدیده انقلاب اجتماعی منعکس می‌کند. ضمن اینکه گره‌ای هم با عذرخواهی من باز نمی‌شود. شبیه موضوعی که در مورد انقلاب مطرح می‌شود در مورد توسعه هم مطرح می‌شود. همچنانکه برخی به صراحت اعلام می‌کنند که میلی به توسعه ندارند. حیاتی‌ترین مسائل هم تا زمانی که هویت جمعی در کشور پیدا نکنند نمی‌توانند در مسیر اعتلا قرار گیرند. مساله توسعه یک مساله اجتناب‌ناپذیر است و اگر به صورت فعال و خلاق با توسعه روبرو نشویم در نتیجه سیلی خواهیم خورد. از ربع پایانی قرن بیستم کشور‌ها وارد یک مدار جدید به نام عصر دانایی شدند و انقلاب دانایی و اقتصاد مبتنی بر دانایی به مثابه یک شیوه تولید و همزمان به مثابه یک نظام حیات جمعی باید مورد توجه قرار بگیرد. کشور‌های در حال توسعه در موج اول انقلاب صنعتی فکر می‌کردند که صنعتی شدن یک امر انتزاعی بوده و صرفا با جابجایی ماشین‌آلات محقق می‌شود برای همین بر این باور بودند که دیگران ماشین‌آلات صنعتی تولید کردند و ما خریداری کرده و صنعتی می‌شویم. این در حالی است که صنعتی شدن باید در کادر نظام حیات جمعی دیده شود و تغییرات اجباری متناسب در ساخت سیاسی و اجتماعی و نظام آموزشی و ... لحاظ شود، اما، چون این نکات لحاظ نشد، جوامع به ابن روز افتادند به ترتیبی که الان حسرت دوران پیشاصنعتی را می‌خورند. یعنی گرفتاری‌ها چندین برابر شده و توانمندی پیشین را از دست دادند. این نوع طرز تفکر بود که باعث شد در بیست سال تورم کشور، سه هزار و نود درصد و نقدینگی ده هزار و دویست و پنجاه درصد رشد کند. وقتی ماجرای توسعه گره خورد باید روی دو جا متمرکز شد یکی اعتبار علمی جهت‌گیری‌های سیاستی و فرایند‌های تصمیم‌گیری و تخصیص منابع و دیگری نظام توزیع منافع. دقیق توضیح دهم که چطور به جای علم در فرایند سیاست‌گذاری و تخصیص منابع از شبه علم استفاده می‌کنند و گنجشک را رنگ می‌کنند و جای چیز دیگری قالب می‌کنند. این چه جور علمی است که یک بسته سیاستی معین در طی بالغ بر سه دهه گذشته در دستور کار نظام تصمیم‌گیری کشور قرار داشته است، اما به هیچ کدام از اهداف اعلام کرده نرسیده است و هزاران تخریب و فساد و به هم ریختگی و وابستگی ذلت‌بار و نابرابری ناهنجار را پدید آورده آما همچنان در دستور کار است و با بزک کردن جلو می‌رود. در دستکاری واقعیت و جا زدن شبه علم و دروغ و کلک و پنهان کاری واویلایی درست کردند. شما حساب کنید که در این کشور سه چهار سال است که سالنامه آماری را منتشر نمی‌کنند. نزدیک سی سال است که روند تحولات سهم مربوط به ارزش آفرینی واسطه‌گریی مالی را حذف کردند تا سلطه ربا را پنهان کنند در حالیکه ده متغیر کنترلی دیگر وجود دارد که با آن می‌توان موضوع را متوجه شد.

حسین انتظامی در یادداشتی بیان داشته است که کاش قانون انتخابات اصلاح شود و نامزدی نمایندگی مجلس ‌و ریاست جمهوری عمدتا از طریق احزاب باشد و منفردین نتوانند خیلی وارد رقابت شوند. انتخابات پرشورتر و معنادارتر می‌شود. برنامه‌ها رأی می‌آورد، نه وعده‌ و پول‌پاشی. دیوار حاشا بلند نیست و حزب نمی‌تواند عملکرد گذشته خود را منکر شود. زد و بندهای داخل مجلس هم به حداقل می‌رسد چون انضباط حزبی بر فراکسیون‌ها حاکم است.رنکینگ احزاب به‌سهولت انجام می‌گیرد.بازی تحزب، قواعد خودش را دارد و نمی‌شود با مدل شطرنج برره انجام بگیرد.یک فعال سیاسی در نظام حزبی نمی‌تواند همزمان در دو جا پخت و پز کند چون پروژکتورها روشن است!در نظام حزبی، یک نماینده مجلس اساسا نمی‌تواند با وزیرِ در آستانه‌ی استیضاح معامله کند و به‌زعم خود برای جاپانگذاری، سکه و اسکناس دلار و چند سهمیه هیات مدیره‌ شرکت‌های تحت امر وزیر را بگیرد.

محمد خوش چهره درباره انتخابات و عملکرد مجلس یازدهم دلی پر خون دارد و انتقادات زیادی را متوجه مجلس یازدهم کرده است. البته که از نظر ما هم، حق می‌گوید و تحلیل درست از سو عملکرد‌های نمایندگان، ارایه کرده است. خوش چهره می‌گوید با وجود آنکه «قحط الرجال نداریم، جهل الرجال داریم». مجلس یازدهم که شروع به کار کرد، گفتند مجلس انقلابی و جوان روی کار آمد. از یک لحاظ خوشحال بودم، اما چون نگاه کلان و جامع نگر دارم می‌دانستم که این شرط لازم است و کافی نیست. انقلابی لازم و عقلانیت ضروری و کافی است. مقام معظم رهبری اشاره کردند، که در آن عتاب از نظر من لطافت هم بود که فرمودند شما انقلابی هستید، ولی عقلانیت تان مهم است. برای منی که سعی می‌کنم ته قضیه را نگاه کنم، به این دوستان می‌گویم شما در انتخاب وزرا کوتاهی کرده بودید، خدایی نکرده با بده بستان رأی داده اید یا بازی خورده اید و اگر بازی خورده اید باید جبران کنیدو.. نکته جالب اینکه، چقدر پایگاه تحلیلی خبری شعار سال درباره این اقایان مثلا وزرا، هشدار داد. ساداتی نژاد را یادتان هست که چقدر درخصوص عاقبت شومش هشدار دادیم؟ اگر جای حاکمیت بودیم، کلیه نمایندگانی که بعد از رای اعتماد، کارناوال حمایت از ساداتی نژاد را در مجلس راه انداخته بودند را به سیخ و سلابه می‌کشیدیم. بروید حال کنید که با نمایندگان بعضا کیلویی مجلس یازدهم، با مدارا و شفقت اسلامی برخورد می‌شود.

جشنواره "سرآمد فرهنگی" در دانشگاه تهران برگزار شده و از بین دانشجویان، اساتید و کارکنان دانشگاه، اقدام به انتخاب برگزیدگان بر اساس شاخص‌هایی خاص گردید و وزیر عتف هم جوایز منتخبین را اعطا کرد. تا اینجای داستان هیچ مشکلی وجود ندارد و حاشیه‌ها از زمانی شروع می‌شود که وزیر عتف، اقدام به اعطاش جایزه به وزیر ارشاد می‌کند؟ سوال اینجاست که به فرض شاخص بودگی وزیر ارشاد، آیا شایسته بود که پذیرای این جایزه باشند؟ آیا پذیرش این جایزه، نمی‌تواند شائبه ساز باشد؟ واقعا جای سوال است که چرا دادند و چرا پذیرفتند؟ محمد مهاجری با زیر سوال بردن شاخص‌های انتخاب و اعطای این جایزه، بیان می‌دارد که از هر ۱۰۰ نفز مردم کوچه و خیابان، یک نفر هم وزیر ارشاد را نمی‌شناسد. چطور ایشان سرآمد فرهنگی دانشگاه تهران هستند؟

محمد علی زلفی‌گل در نشست سراسری اساتید معارف اسلامی دانشگاه‌ها گفت: اساتید معارف اسلامی در صف اول دفاع از انقلاب و نظام جمهوری اسلامی هستند چرا که باید پاسخگوی تمامی ابهامات نسل جوان و در برخی موارد پاسخگوی کم‌کاری‌های مسئولین باشند و ... . سوال اینجاست که آقای زلفی گل تا چه حد به این حرف خودش اعتقاد دارد؟ تا چه حد اساتید معارف ، تاریخ اسلام،ریشه های انقلاب،وصایا ، اخلاق اسلامی و دروسی از این جنس، توانایی و صلاحیت حرفه ای ورود به این حوزه را دارند؟ تا چه حد توانایی و تسلط بر تدریس تعاملی و مشارکتی با رویکردی انتقادی برای نسل جوان را دارند؟چقدر روی علم کلام و درایه ، تسلط دارند؟چقدر در خصوص شکیات ، ابهامات و چالش های نسل جوان، مطالعه نموده و به روز می باشند. اقای وزیر، در مسائل پایه ای، تعارف جایی ندارد. شما باید در این جلسه مطرح می کردید که برنامه سطح بندی و آزمون ادواری( هر سه سال یکبار) اساتید این گونه دروس را در دستور کار دارید. حتی حقوق این اساتید را هم اضافه تر ( با ضریب) پرداخت کنید، اما آدم غیر مناسب را وارد خط مقدم دفاع از انقلاب نکنید. چند درصد این عزیزان بنظر شما صلاحیت ادامه تدریس را دارند؟ لبخند ما نشانه تمسخر نیست ، علامت تاسف است.

محسنی اژه‌ای طی سخنانی در نخستین همایش ملی اندیشه‌های قضایی رهبر معظم انقلاب اسلامی بیان داشت که نباید وظایف و مسئولیت‌های قوه قضاییه را منحصر به محکمه‌داری کرد. صدور احکام در دادگاه‌ها و محاکم تنها بخشی از تکالیف قانونی عدلیه است و بخش‌های قابل توجه‌ای از وظایف و تکالیف دستگاه قضا در امور دیگری معطوف و متمرکز است.اموری نظیر «نظارت بر حُسن اجرای قوانین»، «رسیدگی به شکایات، دادخواهی‌ها و اعتراضات مردم نسبت به مأموران یا واحد‌های حکومتی»، «پیشگیری از وقوع جرم»، «اصلاح و بازاجتماعی کردن مجرمین» و غیره.قوه قضاییه مسئول است تا اجازه ندهد ظلمی از جانب کارگزار و یا دستگاه حکومتی علیه یکایک شهروندان اِعمال شود.قوه قضاییه مسئول است تا بر حُسن اجرای قوانین نظارت کند؛ قوه قضاییه در حفظ و ارتقای سلامت نظام، نقش‌آفرین است و .... . از وسعت نگاه و دید تخصصی رئیس قوه قضائیه باید تشکر نمود و در عین حال باید متذکر گردید که آیا آقای اژه ای، به ادبیات آمرانه و بعضا تهدید آمیز یک برگه ساده احضار به بازپرسی توجه داشته اند؟چرا باید این گونه باشد و کرامت شهروندان کجاست؟ آقای اژه ای به عملکرد معاونت امور اجتماعی قوه محترم که تند تند عوض هم می شوند ، توجه کرده اند. عملکرد معاونت امور اجتماعی واقعا کجاست؟ آیا شانیت پیشگیری از جرم در عمل ، زدن چند پیام کوتاه به تلفن همراه شهروندان است؟ آقای اژه ای به بحث کارآمدی بازآموزی در زندان ها توجه داشته اند؟ آقای رئیس قوه، از وسعت دیدتان ممنونیم ،اما نقدهای اصلاحی زیادی برای به عرض رساندن، وجود دارد.

نمایندگانی با ۵۰ درصد غیبت در مجلس و به قول روابط عمومی مجلس، غیبت در رای گیری بدلیل «مرخصی استعلاجی، مرخصی استحقاقی، مرخصی بدون حقوق، مأموریت یا شرکت در جلسات کمیسیون» و غیره. موضوعی که تنها و تنها متبادر کننده نوعی پلشتی به ذهن خواننده است (با هر توجیه موجه و غیر موجه‌ای که باشد). اسامی و لیست کاملا شفافی که خوانندگان را به مطالعه ان دعوت می‌کنیم. رای دادیم که نماینده وظیفه نمایندگی انجام دهد یا دنبال فرمایشات ریز و درشت باشد. وقتی بحث از سفت کردن نظارت‌ها می‌کنیم، بعضی از دوستان خرده گیری می‌کنند. این هم نتیجه خرده گیری هایتان. بفرمائید و تعارف نکنید. لیست منوی افراد کاملا شفاف است. فقط یک کلام، صدهزار بار متاسفیم از نام بعضی‌ها و متنفریم از ادعا‌ها و ادا‌های بعضی ها. دینت به تو اجازه این کار را می‌دهد یا قانون موجود؟ عرف به تو اجازه این کار را می‌دهد یا جایگاه نمایندگیت؟ نه برادر و خواهر گرامی، تنها و تنها ضعف نظارت‌های موثر و کم توجهی به شفافیت همه جانبه باعث می‌شود که بخود اجازه این نوع رفتار‌ها را بدهی. منتظر دریافت توضیحات مجدد روابط عمومی محترم مجلس هستیم.

سجاد محمدیان خبرنگار محترم رسانه معظم ایکنا اقدام به تهیه گزارشی از هشتمین جشنواره ملی اسباب بازی نموده و نقاط قوت و ضعف آن را مشخص نموده است. این در حالی است که با توجه به بازدید میدانی صورت گرفته توسط خبرنگاران پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، بخش زیادی از این مطالب ، شبیه تعارف و بدور از واقعیت است. بهتر است اسمش را هم نمایشگاه نگذاریم، مجموعه غرفه هایی برای فروش بهاره اسباب بازی ، اصطلاح بهتری است. هیچ سطح بندی از گروه های سنتی و چیدمان متناسب با آن صورت نگرفته، گروه بندی خاصی از اسباب بازی ها انجام نشده( مثلا فکری، الکترونیک و ...). گرایشات عمدتا بر عرضه محصولات قدیمی با کمترین نوآوری قرار دارد. بخش قابل توجهی از اسباب بازی ها ( نظیر لگوها) وارداتی هستند. متاسفیم برای این کشور و این سطح بی سلیقگی برای برپایی نمایشگاه برای خالی کردن جیب مردم. جای مجلس بودیم چند مدیرکل را تغییر می دادیم. راستی بچه های معلول چطور وارد نمایشگاه می شوند؟ آقای رئیس کانون پرورش فکری، منتظر توضیحات شما هم هستیم. البته اگر برای این افتضاح ، توضیحی هم مانده باشد؟

آقای باهنر عزیر ، توصیه مشفقانه داریم اندکی بیشتر مطالعه کنید و مشاوره های درست و موثر تر بگیرید. اگر توهین محسوب نشود، از دیدگاه ما تا زمانی که امثال شما و افرادی در وزن شما در راس امور هستید، نباید انتظار معجزه تولید و افزایش مشارکت اقتصادی در کشور را داشت. وزن شما بیشتر از این نیست. اگر بود ،مسلما عملکردی خاص را شاهد بودیم. تحسین تان می کنیم که با اقرار کلامی و بدور از تعارف، می پذیرد که مقصرید. تقاضا می کنیم ، اگر در ادعا صادق هستید، کنار بکشید و کار کردن و مدیریت سربازان علی را ببینید. متخصصان متعهد توسعه گرای تمدن اندیش دهه پنجاهی که تا حالا دارند به پای حضور پر رنگ و غلیظ نسل شما می سوزند. البته اگر علاقه به جیفه دنیا به شما و سایر عزیزان احساس تعهد کنند، اجازه کنار کشیدن بدهد. مهندس جان ، صادقانه گفتیم ، اندکی فکر کنید.

روشنفکری با تکیه بر عقل نقاد، قصد باز کردن افق‌های پیش روی با نگاهی جامع و غیرگزینشی را دارد. یعنی این گونه نیست که روشنفکر، در یک حوزه انتقاد نموده و در حوزه دیگر، سکوت نماید. چنین نیست که روشنفکر گزینش کند چه کسی یا چه جریانی را نقد کند و چه کسی یا جریانی را نقد نکند و الزامی هم ندارد که حتما هر نقدی که می‌کند درست باشد، ولی قطعا و حتما این‌گونه است که ویژگی نقاد او، دوست و دشمن نمی‌شناسد و هر‌کس را می‌تواند شامل شود؛ و اتفاقا همین خصوصیت است که روشنفکر را از دیگر اقشار جامعه متمایز می‌کند. در ۷۰ سال گذشته و پس از کودتای آمریکایی-انگلیسی علیه دولت مصدق، می‌توان از سه روشنفکر در ایران نام برد که سوای آنکه با نظریات آن‌ها موافق یا مخالف باشیم، توانستند جریان‌ساز باشند. این سه نفر به ترتیب آل‌احمد، شریعتی و سروش بودند. حال اگر از این منظر به جریان روشنفکری در ایران توجه کنیم، می‌توان سه دسته را نیز در این ساحت از هم تشخیص داد. دسته اول کسانی بودند که در جایگاه نقد نشستند، ولی زبانی که بتواند با جامعه پیوند برقرار کند، نیافتند و بیشتر تبدیل به فلاسفه‌ای جدا از جامعه شدند. دسته دوم توانستند زبانی ابداع کنند که با مخاطب ارتباط برقرار می‌کرد و در آن‌ها شوری بر‌می‌انگیخت و موتور محرکه جامعه زمان خود می‌شد. دسته سوم، اما به نقادی گزینشی روی آوردند؛ این گروه وقتی به پرسش گرفته می‌شدند که چرا فلان کار را کردید؟ به این جواب پناه می‌بردند که آن رفتار را باید در بستر زمانه خودش بررسی کرد و جامعه در آن دوران چنین طلب می‌کرد یا اینکه اگر غیر از این کنیم یا اینکه اگر خلاف جریان عمومی و خواسته جامعه کاری بکنیم، آبرویمان می‌رود.